از سال 1945 تاکنون پیشرفت فن آوری های هسته ای سیاست جهانی را دستخوش دگرگونیهای بنیادین کرده و شرایطی پدید آورده است که در آن وابستگی هسته ای استراتژیک کشورها به یکدیگر به حقیقتی انکارناپذیر تبدیل شده است.
تلاش های جهانی برای مهارکردن گسترش سلاح های هسته ای پس از پایان جنگ جهانی دوم نضج گرفت. هر طرحی که در این زمینه از سوی سازمان ملل یا یکی از دو ابر قدرت(آمریکا و شوروی سابق) ارائه می شد، در سایه استراتژی حفظ برتری، مورد مخالفت دیگری قرار می گرفت. تا سال 1964، پنج کشور هسته ای یعنی آمریکا، شوروی(سابق)، انگلستان، فرانسه و چین سلاح های هسته ای خود را آزمایش کرده و توسعه داده بودند، لذا دیپلماسی چند جانبه در زمینه مهار کردن سلاح های هسته ای از راه سازمان ملل آغاز شد و کمیته 18 نفری خلع سلاح پیش نویس پیمانی را در 1968 تحت عنوان (پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای) (NPT) به مجمع عمومی سازمان ملل تسلیم کرد و مجمع نیز طی قطعنامه شماره 2373 آن را به تصویب رساند. این پیمان از 1970 لازم الاجرا شد.
