سخنرانی دکتر احمدی نژاد در سازمان ملل و مسئله قفقاز

روز گذشته محمود احمدی نژاد رئیس جمهور اسلامی ایران برای چهارمین بار در مجممع عمومی سازمان ملل متحد به سخنرانی پرداخت و دیدگاه جمهوری اسلامی ایران را در خصوص مسائل جهانی بیان کرد ، صرفه نظر از کلیات مطرح شده در این سخنرانی که شباهتهای زیادی با سخنرانی های سالهای گذشته داشت یکی از مواردی که به صورت جزئی به آن اشاره شد درگیری اخیر در متطقه قفقاز یعنی مسئله گرجستان بود .

دکتر احمدی نژاد در سخنان خود که از نظر عرف دیپلماتیک موضع جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود سیاست های آمریکا و ناتو را درمنطقه محکوم کرد و آنها را مسئول شروع این درگیریها دانست و به حمایت از موضع روسیه پرداخت ، اگرچه با توجه به مسئله بحران هسته ای و سیاست ایران برای جلب حمایت روسیه از ایران در این قضیه و همچنین تمایلات غربی دولت گرجستان و تمیل این کشور برای عضویت در پیمان ناتو عدم حمایت ایران از موضع دولت گرجستان قابل در ک می باشد اما توجیه کننده حمایت ایران از موضع روسیه نمی باشد . در طول چند هفته گذشته ما شاهد حمایت ازموضع روسیه در اکثر رساته های داخلی بودیم که متاسفانه این موضع گیری دولت جمهوری اسلامی ایران مخالف منافع ملی ایران میباشد.

 

لازم به یادآوری است که در طول چند قرن گذشته ایران و روسیه ( چه درقالب روسیه تزاری ، اتحاد جماهیر شوروی و اکنون در قالب فدراسیون روسیه ) دو قدرت رقیب در این منطقه بوده اند و هستند و منطقه قفقاز کنونی شامل کشورهای گرجستان ، آذربایجان و ارمنستان تا یک قرن قبل جزو سرزمین اصلی ایران بوده اند ( با صرف نظر از اینکه پس از فروپاشی اتحاد جاهیر شوروی از نظر حقوقی ایران قادر به مطرح کردن بازگشت این سرزمین ها به سرزمین اصلی ایران بود و متاسفانه جمهوری اسلامی ایران هیچگونه اقدامی در این زمینه نکرد با این وجود) این مناطق از نظر ژئوپولیتیکی ، ژئواکونومیک و ژئوکالچرجزو منافع حیاتی ایران محسوب شده و ایران باید همواره در صدد حفظ و گسترش نفوذ خود در این منطقه باشد که این مسئله در تضاد کامل با تسلط دوباره روسیه بر این منطقه است ، مسئله ای که در راستای سیاست خارجی روسیه احیاء شده دوران پوتین قرار دارد.

اگرچه در بازه زمانی فروپاشی شوروی تا روی کارآمدن آقای پوتین به عنوان ریاست جمهوری فدراسیون روسیه ما شاهد عقب نشینی این همسایه شمالی خود از منطقه قفقاز و آسیای مرکزی که هردو این مناطق بعلاوه حوزه دریای خزر از نظر تاریخی ، ژئوپولیتیک ، ژئواکونومیک و ژئوکالچر جزو منافع حیاتی کشور ما محسوب می شود بودبم اما به نظر میرسد با احیاء روسیه در دوران پوتین سیاست های فدراسیون روسیه تشابهات بسیار زیادی با سیاست های سنتی روسیه یعنی حفظ ، ایجاد و گسترش حوزه های نفوذ در مناطق پیرامونی خود دارد و در صدد تسلط بر این مناطق است . سیاستی که در تضاد با منافع حیاتی ایران می باشد . حال با توجه به این سابقه تاریخی ، همچنین تحولات اخیر گرجستان که باعث ایجاد ترس از روسیه در جمهوری های جدا شده از روسیه و دوری گزینی این کشور ها از روسیه شده است به نظر می رسد که سیاستس که جمهوری اسلامی ایران در قبال این بحران اتخاذ کرده است نه تنها باعث از بین رفتن فرصت ایجاد شده برای گسترش نفوذ خود در منطقه و گسترش روابط با کشورهای منطقه می شود بلکه باعث تحدید منافع بلند مدت ایران در منطقه با نفوذ و افزایش قدرت روسیه در منطقه خواهد شد .

علاوه بر این برآورد ایران در مورد حمایت روسیه از موضع ایران در مورد پرونده هسته ای که به دلیل کسب ان حمایت ایران مواضع اخیر را در قبال مسئله قفقاز اتخاذ کرده است نیز دچار خطا میباشد ، هیچ یک از پنج عضو دائم شورای امنیت از جمله روسیه تمایلی برای ظهور و شکل گیری یک قدرت منطقه ای در محدوده خاورمیانه آنهم با توانمندی تولید سوخت اتمی نمیباشند . بخصوص که ایران باتوجه به خصوصیات متفاوت و چند بعدی اش ودر صورت استفاده از ابعاد و لایه های مختلف نفوذش قادر به ایجاد باوک قدرت جدیدی در منطقه حداقل شمال خلیخ فارس می باشد . و از سوی دیگر دستیابی و تسلط ایران به انرزی هسته ای در میان پنج عضو دائم شورای امنیت بیشترین تحدید را برای روسیه دارد که در نزدیکی مرزهای ایران قرار دارد و بیشترین مناطق مشترک میا نانها وجود دارد .

باتوجه به تمامی این مسائل شایسته بود که تهران درموقعیت کنونی به جای حمایت از مواضع روسیه در منطقه رویه ای میانه در پیش گرفته یه صورت جدی پیشنهاد میانجیگری میان روسیه و گرجستان را ارئه می کرد که میتوانست در این مسئله حمایت اورپا را نیز جلب کند و همچنین با استفاده از فرصت بوجود آماده به گسترش نفوذ خود درمیان کشورهای دو منطقه آسیای میانه و قفقاز که دچار حراس از تسلط مجدد روسیه شده اند بپردازد مخصوصا در کشوری مانند تاجیکستان .